Güneşin Çocuklarına İthafen

Merhaba Sevgili Okuyucu;

Güneşle aydınlanan, yağmurla yıkanan, toprakla beslenen  ağaçlara bakıyorum gökyüzünün altında kollarını iki yana açmış, ışığa çevirmiş yüzünü. O topraklarda yüzyıllardır yetişen ağaçlar tohum atmış çoğalmış her yerde. Yıllar içinde çevresine göre şekillenmiş, eğilmiş, bükülmüş, evrilmiş. İstediği yöne büyüyemeyen çok ağaç varken bazı ağaçlar betonu delip kök salmış, karşısına duvar çıksa yılmamış, yeşermiş.

 

Ağaçların üstüne zaman zaman kar yağmış, sararıp hüzünlenmişler, dertlenip solmuşlar. Fakat güneş beklenmedik anlarda, tam da umudu kesmişken gelmiş, damla damla ilaç olmuş, kan olup canlandırmış, ağaçlara derman olmuş. Çoğu ağaç bilirmiş dünyanın çare aramak için dönüp durduğunu. Buna inanmayan ağaçlar da olmuş ve yok olmuş. Yapraklarını şefkatle okşayan rüzgar bazen kırbaç gibi vurmuş bedenine genç ağaçların. Bazıları dimdik ayakta kalırken bazıları darbelerle örselenmiş. Kiminin dalı kırılmış kiminin can suyu çekilmiş. 

Ağaçların altında koşturan çocuklara bakıyorum, günleri güneşle aydınlanan, yağmur suyuyla yıkanan, topraktan beslenen, kollarını iki yana açmış. Bu toprakların çocukları her yerde. Etrafına bakıp kuralların karşısında eğilecek, bükülecek, insanların bakış açısına göre şekillenecek ve evrilecek. Çocukların çok azı betonları delecek, duvarları aşacak. Sonbahar vurduğunda çocukları, dünya güneşin etrafında dönüp çare arayacak. Yüzünü güneşe dönenler yeniden yeşerecek..

Ağaçların altında dalları kırılmış, yaprakları sararmış,

eğilip bükülmüş, duvara çarpmaktan örselenmiş çocuklara bakıyorum.

Ağaçların altında ağaçları kesen çocuklara bakıyorum.

Bir çaresi var biliyorum, dönüp duruyorum.

Sevgili okuyucu yüzünü güneşe dönmen, elini toprağa koyup yeşermen dileklerimle…